1
சாய்ந்துகொள்ளும் தோளாக இருந்த வீடு
என்னிலிருந்து விலகி நின்று
என்னை அந்நியனாகப் பார்த்தது
வெளியில் போய்விட்டு
திரும்பும் போதெல்லாம்
முன்புபோல் இருகை நீட்டி வரவேற்காமல்
என்னுடன் மௌனம் பேசியது
சேமித்து வைத்த சொற்களைச்
செலவளிக்கத் தெரியாமல்
வெறுமையாயிருந்தேன்
எனக்கும் அதற்கும் இடையே
மௌனத்தை நிரப்பிவிட்டு
என் உறவின் உணர்வுகளைத்
தனக்குள் இழுத்துக்கொண்டு
உரக்கப் பேசிக்கொண்டிருந்தது
தொலைக்காட்சி
2
நினைவின் நதியில்
நீந்தி நீந்திக்
கரையேறிக்கொண்டிருக்கிறது
பழைய வீடு
அதன் சன்னலோரத்தில்
மாலைநேரத் தேநீர்க் கோப்பையோடு
மகிழ்ச்சி பொங்கும்
என் முகத்தை மாட்டி வைத்திருக்கிறது
உள்ளேயிருந்து வெளியேறும்
எல்லா முகங்களும்
கரைந்து போகாமல் சேமிக்கிறது
உடைந்த பலகைகள்
உருக்குலைந்த சிமெண்டுத்தரை
இவற்றின் சித்திரத்தைத்
தன்மேல் வரைந்திருக்கிறது
கரையேறிய வீடு
என் வீட்டிற்குள் நுழைந்து
ஓவியமாய் நிற்கும்
அதன் படத்தில் நுழைந்து
என்னையும் உள்ளே இழுத்துக்கொண்டிருக்கிறது
3
வெளியில் பயணப்பட்ட
கால்களின் பாதைகள் எல்லாம்
தொடங்கிய இடம் தேடி வர
தன் கதவுகளைத் திறந்து
உள்ளிழுத்துக்கொள்கிறது வீடு
எல்லா அறைகளிலும்
இன்னும் சொல்லாத கதைகள்
புதைந்து கிடக்க
தன் இதழ்களில்
புன்னகையைப் படரவிடுகிறது
வீட்டிலிருந்து புறப்பட்ட
பல இரகசிய வழிகளில்
கசிந்துகொண்டிருக்கின்றன
குதூகலமும் கண்ணீரும்
கனவுகளும் கற்பனைகளும்
உள்ளே நுழையும்
ஒவ்வொருவரையும் படமெடுத்துக்கொண்டு
வெளியே செல்ல அனுமதிக்கிறது வீடு
4
மௌனம் பூசிய வீட்டின் சுவரில்
காது வைத்துக் கேட்டேன்
விடாமல் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது
எனக்கு மட்டும் புரிந்த
அதன் முனகல் மொழி
கோபத்தின் உச்சியில்
வீசியெறிந்ததையும்
அன்பின் நெகிழ்ச்சியில்
கரைந்ததையும்
காதுகளில் ரகசியமாய்ப்
பரிமாறப்பட்டதையும்
கலவியில் மெதுவாய்க்
கசிந்ததையும்
ஒன்றுவிடாமல் தனக்குள் வாங்கிச்
சேமித்து வைத்திருக்கிறது
தனிமை என்னைத் தழுவும்போதெல்லாம்
சேமித்த மொழிகளை
என் முன்னே அவிழ்க்கத் தொடங்குகிறது
அவற்றோடு குரல்களும் முகங்களும்
சேர்ந்தே வருகின்றன
ஆண்டுக்கொருமுறை சாயம் பூசி
அதன் நிறத்தை மாற்றினாலும்
பழைய மொழிகளைச்
சுருதி மாறாமல்
ஒலிபரப்பிக்கொண்டிருக்கிறது
அதன் மேல் தலைநீட்டிப் பார்க்கும்
பல்லியைப்போல்
சேமித்த அதன் மொழிகளுக்குள் நுழைந்து
கரையேறிக்கொண்டிருக்கிறது மனது
